گفتن بی بهانه...

سلام

معمولا رسم نیست در آغاز پست های وبلاگ های شخصی سلام دهند،میدانم.ولی سلامی بود شاید از سر دلتنگی بعد از وقفه ای تقریبا طولانی در نخستین روز از آخرین هفته سال 88
این مکث های طولانی بنده برای خودمان شده است دغدغه و برای بعضی دوستان علامت سوال.هیچ خبری نیست،شهر در امن و امان است(!)،فقط شاید حرف هایی را که باید به بهانه زد،مجال ابراز وجود نمی یابند،هر بار به دلیلی.

گفتنی ها کم نیست،آخ که چقدر حرف داشتم بزنم وقتی" اعتماد" هم توقیف شد،"ایراندخت" لغو امتیاز.آخ که چقدر درد داشتم تا فریاد بزنم وقتی گرد پاشیده شده عادت را حتی درچهره قشر بیدار(!) اساتیدم دیدم .و چقدر وااسفاهای در گلو مانده...
چقدر ذوق گفتنی داشتم وقتی آمار فروش "مهرنامه"را از تمامی کیوسک های روزنامه از انقلاب تا فردوسی گرفته بودم فقط محض دلخوشی...

اصلابگذریم؛سخت نگیریم آخر سالی.88 هم با تمام خاطرات تلخ و شیرینش دیگر دارد دستش را بالا می آورد برای خداحافظی.فقط نمیدانم چرا این روزها با تمام اشتیاقی که برای رهایی از سرما و لباس گرم و استقبال از سبز روشن خیابان ها دارم استرس تمام وجودم را گرفته،انگاری کاری را باید انجام دهم که هیچ یادم نمی آید چیست.هر چه هست فقط میخواهم این هفته را هم کج دار و مریز بگذرانم شاید عاقبت سر از جایی در آوریم.
احساس می کنم 89 با اتفاقات غافلگیر کننده ای در انتظارم است ومن نیز سخت کنجکاوانه منتظر.اولین سال که این حس را اینچنین در خود می یابم،خواهشا مارا مورد الطاف خود قرار داده دعا بفرمایید با ذوقمان بر خورد نشود.
البته امیدوارم در سال جدید با اراجیف گویی مستمر شمارا نیز غافلگیر بنمایم.




ارجاف1:کمی رشته کلام نیازمندیم.چندی ننوشته ایم از دستمان در رفته است.گفتیم در این ارجاف پوزشی ضمیمه بفرماییم.